Μερικές σκέψεις για όσα συνέβησαν κατά την διάρκεια του Καλοκαιριού στην χώρα μας.
Το Καλοκαίρι έχει
φτάσει ήδη στα μισά κι ενώ γράφονται αυτές οι γραμμές γινόμαστε μάρτυρες των
τελευταίων εξελίξεων οι οποίες είναι βέβαιο πως θα σημαδέψουν το μέλλον του
τόπου μας.
Η Ελλάδα
προκειμένου να λάβει οικονομική βοήθεια, δηλαδή δανεικά που όχι μόνο δεν θα
καταλήξουν στους Έλληνες πολίτες αλλά και θα σπαταληθούν στην ουσία για την
στήριξη των τραπεζών όπως και για την αποπληρωμή του ήδη υπάρχοντος χρέους,
υπογράφει μέτρα που θα υποβαθμίσουν κι άλλο το βιοτικό μας επίπεδο. Με άλλα
λόγια μας δίνουν λεφτά όχι για να μειωθεί η πείνα, η ανεργία και να πάψουν να
αυτοκτονούν άνθρωποι από απελπισία αλλά για να πάρουν στα χέρια τους την
διοίκηση της Ελλάδας και τον Εθνικό της πλούτο. Αυτά φυσικά οι Ευρωπαίοι δεν τα
έκαναν μόνοι τους κι ούτε τα έθεσαν ως όρους κατοχής έπειτα από κάποια στρατιωτική
τους επιδρομή αλλά με την συγκατάθεση των Ελλήνων βουλευτών και των μέσων
μαζικής εξαπάτησης που προσπαθούν να μας πείσουν πως δεν υπάρχει άλλη επιλογή
από την υποταγή, πως η Πατρίδα μας είναι μικρή χώρα, πως ανήκουμε στην Ευρώπη
με οποιοδήποτε κόστος, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει να χάσουμε την εθνική μας
κυριαρχία κι αξιοπρέπεια.
Λίγες ημέρες πριν
είχε προηγηθεί η απόφαση της πλειοψηφίας του λαού να μην γίνουν δεκτά νέα μέτρα
στην ήδη εξουθενωμένη οικονομία μας αλλά οι πολιτικοί μας αντί να
χρησιμοποιήσουν αυτό το όπλο και να αφήσουν μια για πάντα τον Ευρώ-εφιάλτη
απέδειξαν για ακόμη μια φόρα σε ποιον βαθμό είναι κατευθυνόμενοι από τους
ξένους κι όχι από τον λαό τους.
Την ευθύνη φέρουν
και οι προηγούμενες γενιές από την δική μας που ανέθρεψαν αυτού του είδους τους
πολιτικούς εκπροσώπους. Γιατί η συντριπτική πλειοψηφία των μεγάλων κινούνταν με
βάση το μικροσυμφέρον τους και δεν απαίτησαν ποτέ από τους ηγέτες τους να
σταθούν επιτέλους στο ύψος τους ή αλλιώς να αποχωρήσουν από αυτήν την χώρα. Οι
μεγάλοι θυσίασαν τις πνευματικές αξίες που παρέλαβαν προσμένοντας τι τελικά;
Το μεγαλύτερο
μερίδιο της ευθύνης όμως πια περνάει σε εμάς τους νέους. Παρόλο που κατηγορούμε
σε κάθε ευκαιρία τους μεγάλους ότι συνεχώς συμβιβάζονται καταντήσαμε εμείς
συμβιβασμένοι και κομπλεξικοί και φέραμε αντίσταση σε κάθε τι καλό που
προσπάθησαν να μας μεταδώσουν, έστω μικρό, ενώ σταθήκαμε αμέτοχοι σε κάθε
σοβαρή υπόθεση αυτού του τόπου. Ακούω συνομήλικους, άλλους να διακωμωδούν την
σημερνή κατάσταση και άλλους να εκφράζουν μια τεράστια απογοήτευση και
απαισιοδοξία. Και οι δύο στάσεις όμως δηλώνουν παραίτηση. Πως φτάσαμε να
είμαστε πιο γέροι κι από τους γέρους;
Έστω και τώρα
έχουμε χρέος να γυρίσουμε την πλάτη σε όλους εκείνους που έφεραν τα πράγματα σε
αυτό το σημείο. Είναι καιρός να απαιτήσουμε την επιστροφή της λογικής στην ζωή
μας. Να μελετήσουμε το πώς φθάσαμε ως εδώ, να ζητήσουμε εξηγήσεις και να
αναζητήσουμε μια λύση σε αυτή την παράλυση. Και οι λύσεις θα βρεθούν μόνο όταν
επιθυμήσουμε όχι φθηνά κι εύκολα πράγματα αλλά εκείνα που μένουν αναλλοίωτα
γατί είναι όντως αληθινά, που δίπλα τους δεν μπορεί να σταθεί κανένα υποκατάστατο.
Γεράσιμος Βουρνάς
