ΑμεΑ: Μια άλλη κατάσταση ζωής...

Σήμερα στο σχολείο, στα πλαίσια του μαθήματος του Project, μας  επισκέφτηκε ένας πρώην συμμαθητής της καθηγήτριας μας, ο κ. Γεράσιμος Πόλης.

Ο κ. Γεράσιμος Πόλης σπούδασε Αρχιτεκτονική στο Ε.Μ.Π.. Κατατάσσεται στα Α.με.Α. διότι όταν ήταν 4 μηνών προσβλήθηκε από τον υιό της πολιομυελίτιδας. Αυτό το καθήλωσε στο αναπηρικό καροτσάκι…

Μας μίλησε για πολλά ενδιαφέροντα πράγματα όπως για παράδειγμα, την ζωή του ως Α.μεΑ., την προσβασιμότητα του σε δημόσιους χώρους, την δουλειά του κ.α..

Αυτό που με εντυπωσίασε ήταν αυτά που μας έλεγε καθώς και την ζωντάνια και την χαρά που ένιωθε, χωρίς να κομπλάρει, γιατί, πολλοί άνθρωποι  ντρέπονται για αυτό που είναι και δεν συζητούν για αυτό. Μας έκανε να σκεφτούμε πολλά πράγματα και κυρίως μας έδειξε πως… είναι και αυτοί άνθρωποι… και μάλιστα πολλοί καλύτεροι από εμάς που είμαστε «αρτιμελείς».

Θα ήθελα να αναφερθώ 2-3 πράγματα που μας είπε και με εντυπωσίασαν…

1)     Στην αρχή μας είπε να σηκώσουμε το δεξί μας χέρι τεντωμένο ψηλά. Μετά από λίγο μας είπε να το κατεβάσουμε και μας είπε τα εξής λόγια «πολλές φορές στην ζωή σας δεν θα χρειάζεται απλά προσπάθεια για να πετύχετε  τον σκοπό σας αλλά και υπερ-προσπάθεια, όπως τώρα. Πονέσατε με το χέρι ψηλά…»

2)     «Η Ελλάδα δεν είναι για τα Α.μεΑ.. διότι οι πολίτες δεν σέβονται τους νόμους. Παρκάρουν πάνω στο πεζοδρόμιο. Πώς θα περάσει ο τυφλός;. Παρκάρετε στις θέσεις για τα αυτοκίνητα των αναπήρων. Πού θα παρκάρουν;

3)     Μας είπε μια ιστορία από όταν είχε πάει στο Λονδίνο…  «μπήκα σε ένα ταξί (εκεί όλα τα ταξί έχουν ράμπα για αναπήρους) και είπα στον οδηγό να με πάει σε ένα σταθμό… όταν φθάσαμε εκεί μου λέει ο οδηγός «μισό λεπτό» και βγήκε έξω από το όχημα. Πήγε και είδε λίγο που μπορεί να δυσκολευόμουν… έτσι ήρθε και μου είπε: θα σας πάω λίγο πιο κάτω διότι εδώ θα δυσκολευτείτε. Τότε, μας λέει, άρχισα να του λέω πως δεν είναι ανάγκη και πως θα τα κατάφερνε… και γυρνάει και του λέει ο οδηγός: άκου φίλε… αν τύχει ποτέ και κάτσω εγώ στο καρότσι, έτσι θα ήθελα να με φροντίζουν και ακόμα καλύτερα… Εγώ έμεινα, είπε…

Μερικές δικές μου σκέψεις ύστερα από 3 ώρες συζήτησης με αυτόν τον άνθρωπο…

Α) πόσο γαϊδούρια είμαστε… μέχρι να κάτσουμε εμείς στο καρότσι και τότε θα δούμε πως φερθήκαμε…

Β) Κάποιοι λένε «Άτομα με Ειδικές Ανάγκες» ΛΑΘΟΣ… «Άτομα με Αναπηρία είναι». Κάθε άνθρωπος είναι άτομο με ειδικές ανάγκες… γιατί όλοι είμαστε ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΙ…

Πρέπει να σκεφτούμε πολύ το πώς φερόμαστε σε αυτούς τους ανθρώπους… γιατί αν μπούμε στην θέση τους, αυτό θα θέλουμε…(!)

Γ. Διαμαντής