Μια νεανική κοινωνία

  Αν κάποιος παρατηρήσει από μια γωνιά τον σημερινό «πολιτισμένο» κόσμο μας όλοι ξέρουν πως θα δει αμέτρητους θλιμμένους ανθρώπους χωρίς πραγματική επιθυμία για ζωή.  Αυτό ίσως να εξηγείται εύκολα όσον αφορά  εκείνους που η ηλικία τους προχώρησε πια. Μα πως γίνεται αυτή η νόσος να βρίσκει κυρίως  τους νέους; Τι θέλουν τελικά οι νέοι για να ζωντανέψουν;

Οι νέοι σήμερα δε πεθαίνουν στη πλειοψηφία τους στη χώρα μας ούτε από πείνα και δίψα, ούτε από ασθένειες, ούτε από οτιδήποτε άλλο παρά από μοναξιά, από έλλειψη δημιουργικότητας, από έλλειψη της Αλήθειας.

  Όπου κι αν απευθυνθεί ο νέος είναι όλοι δίπλα του για να του προσφέρουν μια έτοιμη και εύπεπτη ,ανάλογα με την περίπτωση, λύση. Ένα έτοιμο, «κατεψυγμένο» νόημα στη ζωή του και είτε τα συστατικά του γράφουν πάνω δεξιά, σοσιαλισμός, ναζισμός, μια κάποια αφηρημένη θρησκευτικότητα, αναρχία, κομμουνισμός, καπιταλισμός, οπαδός ποδοσφαιρικής ομάδας ή μουσικής κουλτούρας και τα λοιπά, όλα οδηγούν στον ίδιο προορισμό. Όλοι ζητάνε να ρουφήξουν τη νεότητα των νέων. Τους αρπάζουν τον πλούσιο σε συναισθήματα κόσμο τους, τους αρπάζουν την επαναστατικότητα, την οργή, την δημιουργικότητα, την αγάπη και τον έρωτα τους για να τα χειριστούν όπως εκείνοι θέλουν.

Είναι καιρός να πούμε το δικό μας όχι, έστω μια μέρα μετά από την εορτή της μνήμης του μεγάλου ΟΧΙ. Ολόκληρο το σύστημα που μας περιβάλλει πρέπει να απαξιωθεί γιατί έδωσε εξετάσεις κι απέτυχε, γιατί βλέπουμε τι είδους κόσμο οραματίστηκε και δημιούργησε. Δεν θα τους συγχωρήσουμε ποτέ αφού ενώ μπορούσαν να μιμηθούν το έργο ανθρώπων όπως ο Ιωάννης Καποδίστριας ειρωνεύονται και είναι πάντα με έναν λόγο έτοιμο στα χείλη γεμάτο ξιπασμένη κριτική. Που ήταν εκείνοι οι ιδεολόγοι του καναπέ όταν ο Ι.Κ μαχόταν ως υπουργός εξωτερικών της Ρωσίας όχι μόνο για τα δικαιώματα της Ελλάδος αλλά και για κάθε πονεμένο λαό πάνω στην γη; Όπως διαβάζουμε στο εγκυρότερο site από όσα ασχολούνται με την προσωπικότητα του (βλ www.kapodistrias.info) ο Ι.Κ. το 1818 σε συνέδριο των μεγάλων δυνάμεων υποστήριξε πως ο μοναδικός τρόπος για να εξασφαλιστεί η ειρήνη μεταξύ των κρατών είναι να δοθεί η δυνατότητα και στις πιο μικρές χώρες να αποκτήσουν δικό τους σύνταγμα αλλιώς προϊδοποιούσε ότι οι επαναστάσεις θα είναι αναπόφευκτες.   Ακόμα πάλεψε για την εξάλειψη της πειρατείας, την δημόσια καταδίκη της αρχής των επεμβάσεων σε ξένες υποθέσεις και την βαθμιαία ανεξαρτητοποίηση των αποικιών. Τέλος στο ίδιο συνέδριο προσπάθησε να πετύχει την κατάργηση του δουλεμπορίου από την Αφρική προτείνοντας την δημιουργία ανεξάρτητου οργανισμού με ανεξάρτητο στρατό γα τον σκοπό αυτό. Φυσικά οι μεγάλες δυνάμεις αντιστάθηκαν σε όλες τις παραπάνω εισηγήσεις αφού θα έπρεπε να θυσιάσουν τα τεράστια κέρδη από την εκμετάλλευση κάθε αδυνάτου (τα κηρύγματα για ελευθερία, ισότητα, δικαιώματα, διαφωτισμό ήταν βλέπετε μόνο για εσωτερική κατανάλωση…). Χαρακτηριστικότερο όλων είναι ότι για την προστασία των Αφρικανών δούλων χρειάστηκαν 67 χρόνια(!) για να συμφωνήσει το Ευρωπαϊκό συμβούλιο. Στην Ελλάδα ότι εκείνος έχτισε σε τρία χρόνια χρειάστηκαν οι σημερινοί πολιτικοί κι οι πρόγονοι τους διακόσια για να τα καταστρέψουν όλα. Τι ήταν όμως αυτό που τον έκανε να θυσιάσει ακόμη και την ίδια του ζωή ενώ οι σημερινοί πολιτικοί θυσιάζουν τους πολίτες τους; Ήταν μήπως ανόητος ενώ σήμερα είναι οι έξυπνοι; Όχι φυσικά, απλώς έβαλε ένα αδιαπέραστο όριο στην ανθρώπινη ματαιοδοξία. Πίστευε βαθιά στον Θεό και στις οδηγίες του. Σήμερα οι πολιτικοί μας πιστεύουν στον Θεό σε κάθε προεκλογική περίοδο ενώ κάθε μέρα πιστεύουν στην ηθική που τους υπαγορεύει η κοιλιά τους, πιστεύουν στα χρήματα και σε κάθε απόλαυση… εμείς όμως πώς τους πιστέψαμε;

Είναι καιρός τουλάχιστον εμείς οι νεότεροι να μην συμβιβαστούμε με τίποτα πια. Αρκετά ζήσαμε στο ψέμα και την αδράνεια. Ας χτίσουμε μια νέα κοινωνία από Καποδίστριες, ο καθένας στον βαθμό που μπορεί κι αν ένας μόνος του κατάφερε να τα βάλει με όλη την ανθρωπότητα και να την νικήσει υπάρχει άραγε κάτι αδύνατο; 

                                                                                           Ένας μικρός φίλος της Αλήθειας

                                                                                                 Γ. Βουρνάς